Ilustracja:

Huna w Starym Testamencie, Materiały Zebrane, Przymierze i Arka Przymierza cz.2.Aby zrozumieć, kto z jakim bogiem i w jakim celu może zawierć przymierze należy wrócić do czasów Atlantydy. Na Atlantydzie doszli do władzy ludzie agresywni i nieobliczalni wspomagani przez upadłego Czarnego Kapłana boga Marduka, którzy opanowani manią wielkości, czuli się bezkarni i dążyli do całkowitej dominacji nad światem. Marduk utożsamiany z Lucyferem był po części humanoidalnym gadem Reptoidem z rodu Wężów. A Szatan nazywany jest wężem pradawnym. Ze względu na swoje mroczne i chore ambicje miał jeden plan – opanować całą planetę i ogłosić się najwyższym władcą Ziemi, oraz najwyższym bogiem w Radzie Bogów.Upadli moralnie Atlanci używając zaawansowanej technicznie broni, takiej jak broń jądrowa i promienie kryształów, 25 tys. lat temu zniszczyli kontynent Mu na Pacyfiku oraz cywilizację Ujgur – Gobi w Europie i Azji. Zniszczyli tym samym aryjską cywilizację Mukulia-Mu rozciągającą się od Europy poprzez Azję i kontynent Mu do obydwu Ameryk. Oszczędzono jedynie prehistoryczny Egipt i Sumer, które przyjęły supremację Atlantydy. Następnie Atlanci dążąc do opanowania świata zniszczyli I i II Aryjskie Imperium Ramy oraz Mocarstwo Jonii doprowadzając do I i II Potopu.Do stworzenia rządów Szatana na Ziemi od dziesiątków tysięcy lat stała na przeszkodzie aryjsko-słowiańska cywilizacja, która wyznawała i wyznaje inne, pokojowe wartości. Szatan dążąc do opanowania świata, dąży do zniszczenia lub całkowitej niewolniczej uległości Ariów-Słowian, oraz wszystkie ludy o podobnych poglądach, które stoją mu na drodze.W Księdze Objawienia (17:10-13) czytamy: „I siedmiu jest królów (mocarstw): pięciu upadło, jeden jest, inny jeszcze nie nadszedł, a gdy już nadejdzie, ma na krótką chwilę pozostać. A Bestia, która była, lecz jej nie ma, sama też jest ósmym królem, ale wywodzi się z tych siedmiu i odchodzi na zagładę. A dziesięć rogów, które ujrzałeś oznacza dziesięciu królów, którzy jeszcze nie otrzymali królestwa, lecz na jedną godzinę otrzymają władzę, jako królowie wraz z Bestią. Ci mają jedną myśl i dlatego dają Bestii swą moc i władzę”.Kiedy na początku ne zanotowano powyższe słowa upadło już pięciu z siedmiu „królów”, czyli imperiów-mocarstw a mianowicie: Egipt, Asyria, Babilon, Medo-Persja i Grecja. Po drodze jeszcze była Fenicja ze stolicą Tyr. Wyrażenie „jeden jest” odnosi się do Rzymu.Przed I i II potopem Atlantyda obejmowała wyspy Karaibskie, Amerykę Środkową oraz na początku wyspę Poseida na Atlantyku, ponadto kolonie w Europie, Afryce i w Sumerze. Obszar ten rządzony był przez Ligę lub Unię Atlancką, która składała się siedmiu królów, natomiast trzej pozostali królowie rządzili na trzech znanych kontynentach: w Europie, Azji i Afryce. Siedmiu królów Ligii Atlanckiej rozpętało wojny w celu podbicia i podporządkowania sobie pozostałych trzech kontynentów i to w całości, było to ich dążenie od tysiącleci. To doprowadziło do wojny nuklearnej. Konsekwencją tej wojny było zniszczenie Atlantydy a co z tym idzie dwa wielkie potopy. Dziesięć rogów oznacza dziesięć królestw-regionów świata, rządzonych przez dziesięciu królów-władców, nad którymi stoi jedna naczelna władza. Obecny świat według NWO ma być podzielony na 10 regionów rządzonych przez lokalnych władców a nad nimi ma stać jedna centralna władza, Zakon Iluminatów.W Księdze Objawienia (17:3-5) czytamy: „I ujrzałem Nierządnicę siedzącą na Bestii szkarłatnej, pełnej imion bluźnierczych, mającej siedem głów i dziesięć rogów. A Niewiasta była odziana w purpurę i szkarłat, cała zdobna w złoto, drogi kamień i perły, miała w swej ręce złoty puchar pełen obrzydliwości i brudów swego nierządu. A na jej czole wypisane imię - tajemnica: Wielki Babilon. Macierz nierządnic i obrzydliwości ziemi”.Pod postacią Bestii przedstawiony jest Lucyfer który niesie nierządnicę, dając jej siłę i kierując jej poczynaniami. Głowy i rogi to mocarstwa, imperia oraz władcy, królowie tych mocarstw. Nierządnica są to Iluminaci i Masoneria, którzy sterują tymi władcami i mocarstwami.Siódme mocarstwo światowe zaczęło się wyłaniać, gdy Anglia stanowiąca niegdyś północno-zachodni kraniec cesarstwa rzymskiego, zyskała na znaczeniu. W drugiej połowie osiemnastego wieku ten wyspiarski kraj był już potężnym imperium, które dalej bogaciło się i rosło w siłę. W dziewiętnastym wieku Wielka Brytania stała się najbogatszym i najsilniejszym państwem świata. Pierwsza wojna światowa skłoniła Wielka Brytanię do nawiązania szczególnych kontaktów ze Stanami Zjednoczonymi, będącymi niegdyś jej kolonią. Imperium Brytyjskie utorowało drogę koalicji anglo-amerykańskiej, która w wielu dziedzinach po dziś dzień działa, jako dwuczłonowe anglojęzyczne mocarstwo światowe.Za tymi historycznymi i politycznymi przeobrażeniami świata stoi Tajna Rada tajnych stowarzyszeń, czyli Zakon Iluminatów, fałszywych Oświeconych, który stoi na szczycie całej piramidy masońskiej. Według masońskich źródeł najważniejszą tajemnicą tajnych stowarzyszeń, jest starożytny plan przekazywany od tysiącleci w postaci ustnej tradycji, dla ustanowienia światowego rządu - „powszechnej demokracji” – „nowej Atlantydy”. Bogiem dla Iluminatów i Masonerii, spadkobierców „czarnych” kapłanów i elit z Atlantydy jest Marduk-Lucyfer.Z początkiem wieku siedemnastego plan nowego światowego porządku był przechowywany przez masonów największego związku narodów w dziejach ziemi – Imperium Brytyjskiego. Angielscy masanowie wierzyli, iż Północna Ameryka będzie tym kontynentem, z którego narodzi się nowa Atlantyda. Historia o Atlantydzie jest podstawą filozofii wszystkich tajnych stowarzyszeń. Z biblijnego punktu widzenia zniszczenie Atlantydy było koniecznością, ponieważ przedpotopowy świat stał się straszliwie skorumpowany i zdegenerowany. Ta właśnie skorumpowana i zdegenerowana przedpotopowa cywilizacja, jest obiektem wytrwałej pracy tajnych stowarzyszeń, w celu jej przywrócenia.Iluminaci oraz masoneria przemilczają fakt, że ów „doskonały wzór rządów” doprowadził do destrukcji starej Atlantydy. Nie może być wątpliwości, co do tego, iż taki właśnie rząd, gdy zostanie przywrócony, przyniesie te same tragiczne rezultaty dla obecnego świata.Proroctwo z Księgi Objawienia (17:10) uzupełniają szczegóły zawarte w Księdze Daniela (2:28-43). Opisano w niej „ogromny posąg”, który babiloński król Nabuchodonozor II oglądał w wizji danej przez Boga. Prorok Daniel wyjaśnił królowi, że poszczególne części posągu odnoszą się do następujących po sobie mocarstw, począwszy od ówczesnej potęgi światowej, Babilonu, gdzie Egipt i Asyria zeszły już wtedy ze sceny wydarzeń. Historia potwierdza, że: Głowa ze złota symbolizowała mocarstwo babilońskie. Pierś i ramiona ze srebra to Medo-Persja. Brzuch i uda z miedzi przedstawiały starożytną Grecję. Golenie z żelaza wyobrażały cesarstwo rzymskie. Stopy z żelaza zmieszanego z gliną to symbol politycznej i społecznej niestabilności, mającej charakteryzować okres panowania potęgi anglo-amerykańskiej. Według Objawienia (17:10) siódma potęga światowa „ma na krótką chwilę pozostać”. Ile potrwa ta „chwila”, w jaki sposób omawiane mocarstwo zniknie z areny dziejowej, i co stanie się później nie wiadomo, jedynie Księga Daniela rzuca nieco światła na te sprawy.Wyjście Hyksosów Celtów Izraelitów z Egiptu było to rozpoczęcie przez Marduka-Lucyfera nowej batalii w celu opanowania świata i ustanowienia nowego porządku pod jego kierownictwem. „Czarni” kapłani Marduka, spadkobiercy „czarnych” z Atlantydy wprowadzali NWO wtedy, i nadal to czynią.Dowody na to, że Izraelici wychodząc z Egiptu ograbili i złupili Egipt dostarcza Księga Wyjścia (3:19-22): „Ja zaś wiem, że król egipski pozwoli nam wyjść z Egiptu tylko wtedy, gdy będzie zmuszony ręką przemożną. Wyciągnę przeto rękę i uderzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuści was. Sprawię też, że Egipcjanie okażą życzliwość ludowi temu, tak iż nie pójdziecie z niczym, gdy będziecie wychodzić. Każda bowiem kobieta pożyczy od swojej sąsiadki i od pani domu swego srebrnych i złotych naczyń oraz szat. Nałożycie to na synów i córki wasze i złupicie Egipcjan”. Księga Wyjścia (12:35-36): „Synowie Izraela uczynili według tego, jak im nakazał Mojżesz, i wypożyczali od Egipcjan przedmioty srebrne i złote oraz szaty. Pan wzbudził życzliwość Egipcjan dla Izraelitów, i pożyczyli im. I w ten sposób Izraelici złupili Egipcjan”. Gdy faraon zorientował się, że Izraelici złupili Egipt i uciekli, dlatego udał się za nimi w pościg. Izraelici wychodzili z Egiptu bardzo liczni i bogaci, a również uzbrojeni, nie wyglądają na lud biedny i uciśniony tylko jak okupanci i najeźdźcy, a ich bóg Jahwe we wszystkim im pomagał.Księga Wyjścia (12:37-38): „I wyruszyli Izraelici z Ramses ku Sukkot w liczbie około sześciuset tysięcy mężów pieszych, prócz kobiet i dzieci. Także wielkie mnóstwo cudzoziemców wyruszyło z nimi, nadto owce i woły, i olbrzymi dobytek”. Źródła egipskie podają, że Hyksosom Izraelitom oprócz piechurów towarzyszyło też 50 tys. konnicy i 3 tys. wozów bojowych. Księga Wyjścia opisuje bowiem armię Hyksosów-Celtów pasterzy wypartą z Egiptu. Celtowie Hyksosi, czyli Celtowie Izraelici wyszli z podniesioną ręką z Egiptu jak podaje Biblia (Wj.14: 8 ). Aby oszacować wielkość i liczebność pochodu opuszczającego Egipt można założyć średnio na jednego mężczyznę, jedną kobietę i dziecko, chodź niektórzy mogli mieć kilka żon i wiele dzieci. Przy takim założeniu wychodzi, że pochód ten liczył co najmniej 2 miliony ludzi plus zwierzęta i olbrzymi dobytek.Mojżesz po ograbieniu Egiptu ze swoją potężną armią chciał podbić centrum Ariów, czyli ich królestwo w Indiach po hindusku raj, czyli Ziemię Obiecaną Ariów, a nie Celtów Izraelitów. Armia Celtów Izraelitów wyruszyła na podbój antycznego świata, który leżał na drodze do Indii. Celem Mojżesza nie była Palestyna, która leży obok Egiptu w niewielkiej odległości. Podążając do Indii, Celtowie Izraelici przez 10 lat oblegali aryjską Troję, która stanowiła zaplecze Ariów w Azji Mniejszej, oraz stanowiła wrota do Europy. Wojna trojańska była to wojna nie tylko narodów, ale wielu różnych bogów wspierających swoich wybrańców.Hyksosi byli to Celtowie jońscy, podobnie jak Grecy, Ormianie i Fenicjanie wywodzili się z ludów prehistorycznej Jonii. Wszyscy mówili dialektami języka starograckiego wywodzącego się od języka jońskiego. W Palestynie język ten, jako dialekt języka starogreckiego nazywał się paleo-hebrajski. W tym też języku został spisany Stary Testament zwany jako Biblia Hebrajska. Wszystkie te ludy były białe, więc na pozór trudno było odróżnić jednych od drugich. Dlatego Homer opisując wojnę trojańską wszystkich okupujących Troję przyrównał do Greków.Indie zamieszkiwali Ariowie z Hiperborei od tysięcy lat, którzy należeli później do aryjskiego Imperium Ujgur-Gobi, a następnie do I i II Aryjskiego Imperium Ramy. Po ostatnim potopie Ariowie-Słowianie odbudowali strukturę i organizację Ariów od Iranu po Indie i od Azji Środkowej po Europę Środkową i Południową, z centrum w Iranie, w ziemi Ariów Ramy. Historia Indii natomiast opowiada, że w połowie II tys. pne, najazd Indoeuropejczyków, a nie Ariów na Indie prowadził Indra przy pomocy słupów dymnych w dzień a słupów świetlnych w nocy. Dokładnie tak samo opisuje Biblia jak Jahwe prowadził armię izraelską Mojżesza z Egiptu, Księga Wyjścia (13:21-22) i (14:19-20).Mojżesz prowadził swoja armię do raju, do ziemi pięknej i bogatej. Wygląda jakby w Palestynie nie było pustyń kamiennych i piaszczystych gdzie nie trzeba nawadniać, bo bóg zsyła monsunowe deszcze. W górach i pustyniach Palestyny nie ma źródeł ani potoków i nie zgadzają się z Palestyną opisy biblijne. To nie Palestyna była wymyśloną Ziemią Obiecaną Celtów Izraelitów, ich wymyśloną Ziemią Obiecaną były Indie. Jest to główny powód dla którego archeolodzy Izraelscy nie mogą znaleźć śladu po najeździe armii Mojżesza na Palestynę, bo on tam się nawet nie zatrzymał.Księga Powtórzonego Prawa: „Albowiem Pan, Bóg twój, wprowadzi cię do ziemi pięknej, ziemi obfitującej w potoki, źródła i strumienie, które tryskają w dolinie oraz na górze - do ziemi pszenicy, jęczmienia, winorośli, drzewa figowego i granatowego - do ziemi oliwek, oliwy i miodu - do ziemi, gdzie nie odczuwając niedostatku, nasycisz się chlebem, gdzie ci niczego nie zabraknie - do ziemi, której kamienie zawierają żelazo, a z jej gór wydobywa się miedź” (Pwt.8:7-9). „Gdyż ziemia, którą idziecie posiąść, nie jest podobna do ziemi egipskiej, skąd wyszliście, a w którą posiawszy nasienie doprowadzaliście wodę jak do ogrodu warzywnego przy pomocy nóg. Ziemia, którą idziecie posiąść, jest krajem gór i dolin, pijącym wodę z deszczu niebieskiego. To ziemia, którą stale nawiedza Pan, Bóg wasz, na której spoczywają oczy Pana, Boga waszego, od początku roku aż do końca. Ześle On deszcz na waszą ziemię we właściwym czasie, jesienny jak i wiosenny, i zbierzecie wasze zboże, moszcz i oliwę” (Pwt.11:10-14).Prezes stowarzyszenia archeologów żydowskich w Izraelu prof. Zeev Herzog, kierujący wydziałem archeologii największego uniwersytetu w Izraelu Tel Aviv University twierdzi, że sto lat badań archeologicznych w Palestynie, Syrii, Egipcie i Mezopotamii nie potwierdza biblijnego opisu wydarzeń.Prof. Zeev Herzog wydał oficjalne oświadczenie w którym stwierdza: W Palestynie nie ma ruin po potężnych miastach Sodomie i Gomorze. W Palestynie nie ma ruin po potężnej opisanej w biblii świątyni Salomona. Zachodnia ściana pod którą obecnie modlą się żydzi to ruiny po świątyni którą budował przez 46 lat Herod Wielki. W Palestynie nie istniały opisane w Biblii potężne miasta i cywilizacje. Biblia podaje, że biblijne Jerycho otoczone było potężnymi wysokimi murami obronnymi. Stwierdzono ponad wszelką wątpliwość, że Jerycho w Palestynie nie posiadało murów obronnych. Znaczy to, że trąby jerychońskie nigdy nie trąbiły w Palestynie.Wywodzący się z kosmicznej cywilizacji bóg Jahwe był bogiem Mojżesza i Izraelitów, lecz nie był bogiem Egipcjan, których nakazał okradać i łupić, zsyłać na nich plagi, a później utopić w morzu. Jahwe nie był też bogiem innych narodów, na podbój których wyruszył Mojżesz ze swoją potężną armią Celtów Izraelitów. Izraelici byli narodem wybranym kosmicznego boga Jahwe, ale nie Narodem Wybranym Boga Ojca niebieskiego. Jahwe przedstawiony w tych opisach jest kosmicznym bogiem Mardukiem-Lucyferem.Celtowie Izraelici mieszając się z ludnością egipską i szybko się rozmnażając wywarli piętno na strukturze ludności egipskiej, zmieniając ją w kierunku celtyckiej. Badania genetyczne mumii faraona Tutanchamona świadczą, że posiadał on celtycką haplogrupę R1b. Rodowici Egipcjanie chcieli tą obcą napływową ludność wypędzić z Egiptu bojąc się o swoją egzystencję.Nazwa Hebrajczycy oznaczała ludności przybyłą do Kanaanu, która nie posiadała własnego państwa, prowadziła głównie koczowniczy tryb życia, nazywana była przez Kanaanejczyków Habiru/Hawiru w znaczeniu przybysze, obcokrajowcy, przechodnie. Widać to na przykładzie Abrahama, który został nazwany hebrajczykiem dopiero jako wędrowny przybysz w Kanaanie. Hebrajczycy była to ludność pochodzenia celto-greckiego plus różnej narodowości emigranci asyryjsko-babilońscy. Posługiwali się językiem paleo-hebrajskim, czyli starogreckim wywodzącym się od języka jońskiego.Celtowie jońscy określani byli, jako Celtowie pasterze, Hyksosi i Izraelici. Celtowie pasterze (celt znaczy pasterz), osiedlili się w Palestynie, dlatego starożytna Palestyna nazywana była Celtia lub Galia, od Celtów którzy tam się osiedlili, i od nich wywodzi się nazwa Galilea. Celtowie następnie najechali Egipt i okupowali go przez około dwa wieki, to wtedy została nadana im nazwa Hyksosi. Egipcjanie w końcu wyparli Hyksosów z Egiptu i wtedy została nadana im nowa nazwa, zostali opisani w Biblii jako Izraelici. Być może ich osadnictwo w Egipcie zaczęło się wcześniej, i jak podaje Biblia pobyt Hyksosów Izraelitów, czyli Celtów Izraelitów w Egipcie trwał czterysta lat.Historyk żydowski Józef Flawiusz żyjący w latach 37-94 ne napisał dzieło “Przeciw Apionowi”, w którym cytuje starszego od siebie historyka egipskiego, Manetona.Flawiusz zaczyna od stwierdzenia, że przodkowie nasi przybyli do Egiptu w liczbie wielu dziesiątków tysięcy i wzięli ludność tubylczą pod swoją władzę. Następnie, jak sam wyznaje, po niejakim czasie, wygnani stamtąd, zajęli dzisiejszą Judeę, założyli Jerozolimę i wznieśli Przybytek. Mowa jest o tym, że “przodkowie Hebrajczyków” władali kiedyś Egiptem.W XVIII w. pne w Egipcie pojawiła się dynastia tak zwanych Hyksosów. Ich nazwa może brzmieć obco i nie nosić związku z Izraelitami czy Hebrajczykami, ale tylko na pierwszy rzut oka. Nazwa Hyksosi została podana przez wspomnianego egipskiego dziejopisarza Manetona. W starożytności była ona dobrze znana, ale była tylko opisowa, to znaczy Hyksosi sami siebie nazywa zupełni inaczej. Hyksosami nazwali ich później dziejopisarze tłumacząc z zapisków egipskich, jako królowie pasterze lub władcy obcych ziem. Hyksosi zostali pozbawieni władzy nad Egiptem przez egipskich faraonów i opuścili Egipt dopiero około roku 1560 pne.Egipski papirus zwany “Papirus Ipuwera” opisuje plagi, jakie Hyksosi zesłali na Egipt oraz wyjście Hyksosów z Egiptu, pokrywa się to z opisem biblijnym plag Mojżesza i Arona oraz z wyjściem Izraelitów z Egiptu.Maneton opisuje, że ci Pasterze (celt znaczy pasterz), z całym swoim dobytkiem i domostwem, opuścili Egipt i udali się w podróż przez pustynię do Syrii. Tam, odpierając ataki Asyryjczyków, którzy w tym czasie panowali w Azji, zbudowali miasto w ziemi, którą obecnie nazywamy Judeą, i nazwali je Jerozolimą.Z powyższego tekstu można wyciągnąć wniosek, że jakaś część Hyksosów Celtów Izraelitów pozostała w Palestynie natomiast główna część udała się w kierunku Azji Mniejszej a następnie do Indii. Celtowie pasterze migrowali również do Europy. O tym, że Celtowie Izraelici migrowali do Indii świadczy między innymi to, że w Pakistanie który należał do Indii oraz w obok leżącym Afganistanie istnieje biblijne nazewnictwo.Zgodnie z Biblią wszystko to, czego nie ma w Palestynie znajduje się nad Indusem i w okolicach. To tam na górze Salomona znajduje się zbudowana w około XV wieku pne świątynia Salomona funkcjonująca do dzisiaj. Jest tam też pasmo gór Salomona i potężna Wyżyna Salomona. I są to nazwy antyczne chodź mieszkający nad Indusem wyznawcy islamu nazywają Salomona Sulejmanem zgodnie z Koranem. Na północ od świątyni Salomona znajduje się biblijna Galilea, bo tak w czasach antycznych nazywano Afganistan. Galilea nosi nazwę od mieszkających tam Celtów, których nazywano również Galami. Aleksander Macedoński zdobył w IV wieku pne nie tylko Gazę w Palestynie, ale też tą w Afganistanie. Natomiast Galileę w Afganistanie udało mu się opanować dopiero po wieloletnich walkach. Biblia podaje, że Salomon za pomoc w budowie świątyni dał swemu bratu królowi Tyru 20 miast w Galilei w Ziemi Kabul (1Kr.9:10-13). Ziemia Kabul leży do dziś w Afganistanie nad rzeką Kabul, którą antyczni Grecy nazywali rzeka Kofen.Biblię należy porównać z historii Celtów Hyksosów, aby sprawdzić ile z niej zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii. Biblię należy porównać także ze hinduskimi Wedami, aby sprawdzić ile z nich zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii.Księga Ezdrasza, która jest poświęcona historii Hebrajczyków w niewoli babilońskiej opowiada o tym, że to dopiero królowie perscy budowali dla siebie świątynię w Jerozolimie. „Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie w Judzie” (Ez.1:2). „I doprowadzili budowę do skutku, zgodnie z rozkazem Boga izraelskiego i z rozporządzeniem Cyrusa i Dariusza oraz Artakserksesa, króla perskiego. I dom ten był gotowy na rok szósty panowania króla Dariusza” (Ez.6:14-15).Nigdy wcześniej ani w Palestynie ani w Jerozolimie nie było świątyni Salomona, a budowę świątyni dopiero nakazał Cyrus Wielki. Władcy perscy dali pieniądze na budowę świątyni boga, który dał im królestwa i którego sami też czcili. Władcy perscy czcili żydowskiego boga Jahwe, któremu zbudowali świątynię w Jerozolimie, natomiast król perski Cyrus był pierwszym królem żydowskim w Biblii, i tak Żydzi pojawili się w Biblii. To dopiero królowie perscy Cyrus i Dariusz na początku VI w. pne sprowadzili Żydów do Palestyny, która wymyśloną Ziemią Obiecaną Mojżesza nie była, podobnie Żydzi nigdy nie byli ani nie są Narodem Wybranym. Od tego momentu w Palestynie żyło dwa narody, Hebrajczycy i Żydzi. Ponieważ Żydzi wywodzą się z Babilonu a Hebrajczycy z Palestyny. Kolejna fala pojawienia się Żydów do Palestyny nastąpiła z chwilą połączenia Judy z Idumeą w nowe państwo pod nazwą Judea.Wszyscy władcy biblijni przed Cyrusem byli Hyksosami Celtami Izraelitami, a nie Żydami. Historia mówi również, że gdy Cyrus wkroczył do Babilonu podał rękę Szatanowi Mardukowi, wiemy także, że władcy perscy czcili żydowskiego boga Jahwe. Można wyciągnąć wniosek, że w Jerozolimie od czasów perskich poprzez kolejne szatańskie imperia greckie i rzymskie w większości był czczony bóg Jahwe Marduk. Nie bez powodu Jezus przekupniów i lichwiarzy ze świątyni wypędzał. Kolejne imperia, perskie, greckie i rzymskie, były czwartym, piątym i szóstym imperium Szatana, Marduka-Lucyfera z Księgi Objawienia (17:10-13).Antyczni historycy podają, że Zaratusztra zwany Zoroastrą używający też imienia Daniel, był prorokiem i naczelnym magiem babilońskim, mówi o tym Księga Daniela (5:11-12). Daniel był prawą ręką króla babilońskiego Nabuchodonozora II, tego, który wziął Hebrajczyków a nie Żydów do niewoli babilońskiej. Długowieczny Daniel Zaratusztra według historyków antycznych był też naczelnym magiem i prawą ręką Cyrusa Wielkiego. I tak Księga Daniela Zaratusztry znalazła się w Biblii. W Aweście Zaratusztry opisany jest potop biblijny, gdzie opis arki Noego podany jest z detalami i szczegółami.Biblię należy porównać z Awestą Zaratusztry, aby sprawdzić ile z niej zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii. Biblię należy porównać także ze słowiańsko-aryjskimi Wedami, aby sprawdzić ile z nich zostało przepisane i zaadoptowane na użytek Biblii.Historia mówi, że kapłan, który ułożył prawa i przykazania Hebrajczykom przed wyjściem z Egiptu był kapłanem w Heliopolis o imieniu Osarsef, po bogu Ozyrysie, którego czczono w Heliopolis; leczy kiedy dołączył do swych ludzi zmienił imię na Mojżesz.Heliopolis – miasto słońca, było to prastare miasto w starożytnym Egipcie, ważny ośrodek religijny, centrum kultu boga Słońca Ra, później Atona-Ra. Według ponad 70 uczonych, którzy przełożyli Biblię z paleo-hebrajskiego na grekę (Septuaginta III w. pne) oraz Józefa Flawiusza - miejsce z którego wyszli biblijni Hebrajczycy w czasie wędrówki z Egiptu do Ziemi Obiecanej pod wodzą Mojżesza - znajdowało się, w okolicach północnych przedmieść Heliopolis.Kult Atona zyskał chwilowo na znaczeniu około 1400 do 1330 pne za czasów faraona Amenhotepa III oraz jego syna Amenhotepa IV, który dokonał radykalnej reformy religijnej. Wprowadził kult Atona jako jedynego głównego boga, sam zaś przyjął na cześć Atona imię Echnaton. Aton był bogiem promieniowania żaru tarczy słonecznej – uważany za emanację boga Ra. Określany był też jako Stwórca, który stworzył wszelką istotę, który ukształtował ziemię i który dopełnił jej stworzenia.Ten wzmożony kult boga Atona uznawany jest za spokrewniony z hebrajskim kultem boga Jahwe. Niektóre źródła twierdzą, że Mojżesz był kapłanem Echnatona, a przyczyną wyjścia Hebrajczyków był efekt zmian religijnych w starożytnym Egipcie. Hebrajczycy musieli uciec z Egiptu, by uniknąć prześladowań ze strony wyznawców starej religii boga Amona.Poza podobieństwami w samych systemach wierzeń istnieją także inne powody, dla których oba kulty uznaje się za pokrewne. Niektóre datowania czasu życia Mojżesza pokrywają się z czasami panowania tego faraona. Część badaczy uważa, że migracja Hebrajczyków z Egiptu i inwazja ludów Hebrajskich (Habiru) na Kanaan miała miejsce, za panowania Amenhotepa III. Po śmierci Echnatona zlikwidowano kult Atona, przywrócono kult Amona i innych bogów. Natomiast kult Atona w zmienionej formie przetrwał u Hebrajczyków jako kult Jahwe Atona. Jahwe Aton nie był określany jako Słońce, ale był postrzegany jako Światło i Światłość, czyli poprzez atrybuty Słońca.Przywoływane są podobieństwa obydw kultów: wiara w jednego jedynego Boga (Hymn do Atona – Księga Powtórzonego Prawa (6:4); podobne imię Boga – egipskie Aton, Aten przypomina hebrajskie Adon, Adonai – Wielki Pan; Bóg, który wszystko utrzymuje przy życiu; Bóg, który troszczy się o wszystkich ludzi i całe swoje stworzenie. Wielki Hymn do Atona przypomina biblijny Psalm 104.Różnica czasowa pomiędzy wyjściem Hyksosów Izraelitów z Egiptu a wyjściem wyznawców boga Atona, jako Hebrajczyków wynosi około 200 lat. W Biblii natomiast nałożone są na siebie dwie historie, historia Hyksosów Izraelitów i historia Hebrajczyków Izraelitów. W związku z tym bóg Jahwe występuje w dwóch odsłonach, raz jako zły Pan Marduk, a raz jako dobry Pan Aton. Z pomieszania tych dwóch historii i dwóch charakterów boga, można wyciągnąć wniosek, że Jahwe Marduk wcale nie był taki zły bo Jahwe Aton był dobry i na odwrót. Biorąc pod uwagę Marduka można stwierdzić, że taka jest domena Szatana i jego ludzi, którzy występują jako wilki w owczej skórze.To z tej grupy Hebrajczyków, wyznawców boga Atona, czerpali póżniej swe wzorce prorocy, Eliasz, Izajasz, Jeremiasz oraz Esseńczycy/Nazarejczycy z których wywodził się Jan Chrzciciel i Jezus.To w Heliopolis gdzie istniała świątynia i kult boga Atona-Ra, znajdowało się drzewo, do którego św. Józef zaprowadził Maryię, po ucieczce do Egiptu przed Herodem – stąd nazwa „Drzewo Dziewicy”.Religia Egiptu legła u podstaw religii Hebrajskiej a później Judaizmu i Chrześcijaństwa.
Ocena wpisu:
Kategoria wpisu: