Ilustracja:
Ostatni numer (miejmy nadzieję, że już ostatni), jaki Polsce wyciął był RPO Adam Bodnar nie za bardzo powinien być zaskakujący. Otóż każdy, może z wyjątkiem ś. p. dr Janusza Kochanowskiego, kto zajmował to istotne w teorii dla Polaka – szaraka stanowisko, był co najmniej różowy. A jeśli nawet nie był, to Zespół, który de facto decyduje o obrazie Rzecznika, był istną przechowalnią lewicowości.I to nie tylko tej odlotowo-lewackiej, jaką reprezentuje osobniczka z macicą niejaka Spurek. W całkiem niedalekiej historii mieliśmy bowiem zabytki aparatu represji junty jaruzelskiej, działające w imieniu RPO właśnie.Najsłynniejszy z nich to mgr Karol Koch, niegdysiejszy prokurator wojskowy w PRL. Człowiek ów rutynowo wydawał imieniem aktualnego RPO odmowy interwencji. Bowiem po jego „wnikliwej” analizie akt wsio było w pariadkie. Do tego stopnia, że kiedyś uznał, iż skazanie dziennikarza z 212 kk pół roku po upływie terminu przedawnienia karalności (co teoretycznie stanowić powinno tzw. bezwzględną przeszkodę procesową) jest w porzo.Kolejne pisma w tej sprawie wskazujące na durnowatą durnotę pana Kocha trafiały za pośrednictwem tegoż Kocha do kocha, pardon, kosza.A że ludzi potraktowanych podobnie przybywało nic dziwnego, że RPO stał się dość prędko symbolem fasadowości III RP.Kochopodobnych nie brakowało w tej instytucji.Oto przez lata (mój informator twierdzi, że aż do 2006 r., kiedy to zmienił go były współpracownik… Aleksandra Kwaśniewskiego, prezydenta) na stanowisku kogoś w rodzaju rzecznika prasowego tkwił niejaki Stanisław Wileński. Swoją znajomość demokracji zdobywał w zespole Rzecznika Prasowego Rządu Jerzego Urbana w latach smuty jaruzelskiej.Kompletną kpiną z ludzi było powierzenie kierowania Zespołem Prawa Gospodarczego, Danin Publicznych i Ochrony Praw Konsumenta milicyjnemu emerytowi Ryszardowi Zelwiańskiemu. Ten wyjątkowy fachowiec odszedł na emeryturę w wieku lat… 80. Tzn. w 2006 roku, po 19 latach pracy w urzędzie Rzecznika.Wróćmy jednak do prokuratorów wojskowych rodem z PRL.Nazbierało się tego sporo.Prócz ww. Kocha jeszcze Krzysztof Marczuk, Jan Malinowski i Sławomir Kaźmierczak.Niektórzy z nich brylowali na firmamencie prawniczym Polski stanu wojennego.Ci ludzie mniej więcej aż do pierwszych rządów PiS odpowiadali za "zagadnienia prawa karnego i postępowania karnego, sprawy dotyczące orzecznictwa sądowego w sprawach karnych, w tym wnioski o wniesienie kasacji, sprawy przedterminowego warunkowego zwolnienia i zarządzenia wykonania kary warunkowo zawieszonej, skargi na przewlekłość postępowania przygotowawczego i sądowego, a zwłaszcza na długotrwałość tymczasowego aresztowania, sprawy dotyczące działalności prokuratury, organów Policji i innych służb bezpieczeństwa publicznego oraz ochrony praw ofiar przestępstw".Generalnie nie znam nikogo, komu którykolwiek rzecznik pomógłby choć ociupinę. Wydaje się, że nie jest to tylko kwestia kadr.Na RPO ciąży od samego początku ustawowe znamię fasadowości.Z jednej strony był to odgromnik (a trzeba przyznać, że jak na warunki realsocu Ewa Łętowska miała gadane i potrafiła omotać sporo osób, wierzących w „socjalistyczną sprawiedliwość” i takąż „odnowę”), z drugiej zaś gwarant, że ludziom wyżywającym się w pisaniu skarg braknie energii, by wyjść na ulice.Recepta była prosta. Kasa. A raczej jej brak, wymuszający ograniczoność urzędu.Mniej więcej 40 urzędników miało „wnikliwie” rozpatrywać… 20 tys. skarg napływających do urzędu w skali jednego roku.Faktycznie, do takiej roboty trzeba było mieć spory ładunek cynizmu, zatrudnienie więc aparatczyków wymiaru sprawiedliwości schyłkowej PRL w tym kontekście wydaje się całkowicie logiczny.Fikcyjny urząd na potrzeby całkowicie niefikcyjnego systemu.Po 1989 roku siłą rozpędu funkcjonował początkowo jak za PRL-u. W pierwszej dekadzie kumulował niezadowolenie społeczne, potem zaś siłą rzeczy stał się tym, czym jest dzisiaj. Lewackim przyczółkiem wojny ideologicznej.Kim są ludzie, którzy tworzyli Biuro już w XXI wieku widać nie tylko po „osobniczce z macicą” Sylwii Spurek; słynna „Myszka – Agresorka” też ma na koncie staż w Biurze.Nie powinniśmy się zanadto dziwić sfokusowaniu RPO Bodnara jedynie na tęczowy problem.Pozwoliliśmy bowiem jako społeczeństwo na wyrodzenie się tego urzędu nie przez ostatnią kadencję, ale praktycznie przez wszystkie dekady po 1989 roku.Przecież to nie od kilku dni, gdy stało się jawnym złożenie skargi do sądu ochrony konkurencji i konsumentów przez RPO dr Bodnara, zamiast o rzeczniku PRAW OBYWATELSKICH mawiano o RPP – rzeczniku PRAW POLITYKÓW (oczywiście tych odpowiednich).Brak realnej kontroli, nadzór Sejmu wybitnie iluzoryczny, wreszcie od roku co najmniej traktowanie stanowiska RPO w kategoriach zdobyczy politycznych, a nie służby dla kraju, dały owoc.Bodnar wszedł na barykadę niczym Gavroche i pokazał gest Kozakiewicza rządzącej partii. To tylko logiczny efekt 30 lat zaniedbań. 14.04 2021 fot. facebook
Ocena wpisu:
Kategoria wpisu: